" ...μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι..." Σωκράτης

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Τό «Ε» τό ἐν Δελφοῖς καί ὁ Ἰεχωβᾶς


Υπάρχει μια ερμηνεία του ονόματος «Απόλλων», που ταιριάζει με τα παραπάνω.  Το Α-πολλοί, δηλαδή όχι πολλοί, αλλά «ένας». (θεός) «Απόλλων μέντοι μυστικώς κατά στέρησιν των πολλών» (Α-πολλοί) «νοούμενος ο εις έστι θεός».[8] Ας κρατήσουμε το μυστικώς

Από τους Δελφούς, ας πάμε στο Ισραήλ: Το Εβραϊκό όνομα που το λέμε «Γιεχωβάς» η «Γιαχβέ» κλπ, είναι ο αυτοπροσδιορισμός του Θεού όταν ρωτήθηκε από τον Μωυσή στο όρος Χωρήβ:

«Εγώ -  Ε-ιμί -  Ο -  Ώ-ν» (είμαι αυτός που υπάρχει) [9]

«Το κατ’ εξοχήν  όνομα του θεού των Εβραίων, όπερ,» /…/«δηλοί ‘εστί’, ‘υπάρχει’, σημαίνει άρα το όν το κατ’ εξοχήν υπάρχον, το εν εαυτώ την αιτίαν της ιδίας αυτού υπάρξεως έχον, το αναλλοίωτον, αιώνιον και απόλυτον ον»[10]

 Χρειάζεται κάποιο σχόλιο ή σύγκριση με το «όντως ον» του Πλούταρχου; Μία είναι η έννοια του Θείου, έλεγε ο Φοίβος, ένας είναι ο Θεός, έλεγαν οι Εβραίοι. Μερικοί άλλωστε εξηγούν το Ε όχι ως «είσαι» αλλά ως «υπάρχεις»,[11] οπότε η ταύτιση με το «Ιεχωβάς» είναι απόλυτη. Το Δελφικό Ε= «είσαι», «υπάρχεις», ταυτίζεται λοιπόν νοηματικά με το Εβραϊκό «Ιεχωβάς»= «είμαι», «υπάρχω»…   

Ὁλόκληρο τό θέμα διαβᾶστε το (νά τό διαβάσετε ὅμως,ὅλον) Ἐδῶ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου